zespołów statystycznych
Encyklopedia PWN
klimat
charakterystyczny dla danego obszaru zespół zjawisk i procesów atmosferycznych (warunków pogodowych) powtarzających się w czasie, kształtujący się pod wpływem właściwości fizycznych i geograficznych tego obszaru, określony na podstawie wyników wieloletnich obserwacji i pomiarów meteorologicznych.
[gr. klíma ‘nachylenie’, ‘szerokość geograficzna’],
socjologia
w pierwotnym i najszerszym znaczeniu nauka o społeczeństwie.
[łac.-gr.],
artefakt
w archeologii każdy przedmiot wykazujący ślady obróbki, inaczej zabytek, wyrób, itp. przeciwstawny przedmiotom naturalnym, zwanym geofaktami;
[łac.],
determinizm
filoz. pogląd, zgodnie z którym zajście każdego zdarzenia (zjawiska) jest wyznaczone jednoznacznie przez zdarzenie (zjawisko) poprzedzające je w czasie; stanowi zasadę wyjaśnienia prawidłowości i przewidywania zdarzeń (zjawisk); przeciwieństwo indeterminizmu.
[łac. determinare ‘ograniczać’, ‘określać’],
fizyk, twórca teorii względności, jeden z twórców teorii kwantów i fizyki statystycznej.
w mechanice statyst. właściwość układów dynamicznych polegająca na równości średnich czasowych funkcji (zależnych od różnych wielkości fiz.), czyli 
obliczanych wzdłuż trajektorii fazowych układu (P oznacza punkt przestrzeni fazowej, f — dowolną gładką funkcję, t — czas, τ — interwał czasowy, po którym uśredniamy), i średnich obliczanych po odpowiednim zespole statyst. (mechanika statystyczna).
obliczanych wzdłuż trajektorii fazowych układu (P oznacza punkt przestrzeni fazowej, f — dowolną gładką funkcję, t — czas, τ — interwał czasowy, po którym uśredniamy), i średnich obliczanych po odpowiednim zespole statyst. (mechanika statystyczna).
